7 කොටස
"ඔයාලට මං නිසා ගොඩක් කරදර වුණා නේද?"දේදුනු බයාදු ලෙස ඇසුවාය.
"යාළුවෝ කියන්නේ මොනාටද එහෙනම්.හ්ම්"අකිල ඇසුවේය.
"ඒත්..."දේදුනුට කතාව අහවර කර ගත නොහැකි විය.
"ආය මොකුත් කියන්න එපා..අපි දැන් ගෙදර යමු"අමා කීවාය.
"බුදුසරණයි කට්ටියටම පරිස්සමෙන් යන්න"යොහාන් හා අකිල සමුදෙමින් කීහ.
"ඔයාලටත් බුදුසරණයි!"අමා හා දේදුනු සමු ගත්හ.
අමා හා දේදුනු නිවස කරා එන අතරතුරද සිද්ධිය ගැන කතා කළහ.
"මට නම් මේ හැම දේම එපා වෙනවා අමා.."දේදුනු කලකිරුණු ස්භාවයෙන් කීවාය."එක වෙලාවකට හැමදේම අතහැරලා කොහේ හරි යන්න හිතෙනවා"
"පිස්සු කියවන්න එපා දේදුනු අපි ඔයාට ඉන්නවනේ"තම මිතුරිය අහිමි වේයැයි කියන දුකින් හට ගත් කෝපයෙන් අමා කෑගැසුවාය.
"මම ඔයාලා නිසා තමයි ඉවසන්නේ අමා.මම ගෙදරින් ගියොත් පබෝ තනි වෙනවා"
"හරි දේදුනු ඔයා කලබල නොවී කාලෙට ඉඩ දෙන්න"අමා කීවාය.
"හොදයි මම යනවා අමා"දේදුනු නිවසේ කඩුල්ල පනිමින් කීවාය.
ඊළග මොහොතේ ඇය බිය වුයේ නිවස ඉදිරිපිට සිටින අය දැකීමෙනි...........................................
"උඹ ටික දවසක ඉදන් වෙනස් වෙලා "යොහාන්ගේ අයියා නිඛිල කීවේය."මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක්ද?"
"නෑ මොකුත් නෑ අයියේ.."යොහාන් කීවේය.
"මේ බොරු කියන්න එපා.ඔයා පොඩි කාලේ ඉදන්ම ප්‍රශ්නයක් තියනකොට කියන්නේ නෑ මොකුත් නෑ කියලා.කියනවා කියනවා.."නිඛිල ඇවටිලි කරන්නට විය.
"මම අර කිව්වේ දේදුනු කියලා....."යොහාන්ට කතාව අවසන් කර ගත නොහැකි විය.
"ඉතින් අහනවා...."නිඛිල යොහාන් ගේ පිටට තට්ටුවක් දැම්මේය.
"ඒත් එයාට ගෙදරින් ප්‍රපෝසල් එකක් තියෙනවා"යොහාන් සුසුමක් හෙළුවේය.
"කෙල්ල ඒකට කැමතිද?"නිඛිල ප්‍රශ්නය වටහා ගනිමින් කීවේය.
"නැහැ.ඒ මදිවට කෙල්ලගේ නංගි මට මළ ඇණයක් වෙලා"යොහාන් කීවේය.
"මම ඩොක්ටර් කෙනෙක් උණාට ඕවට බෙහෙත් මං ළග නෑ..ඔයා අහන්නකෝ ඊට පස්සේ වෙන දේකට මුහුණ දෙමු"නිඛිල කියන්නට විය...........................................
"ආ.... අපි බලන් හිටියේ කුමාරි හාමි වඩිනකම් තමා"බිනූ දේදුනු එන විටම කෑගැසුවාය.
"ඔය එන්නේ ආරංචියි අද වෙච්ච දේ අර අසරණයට ගහල පව් දෙයියනේ ඌ මොන වරදක් කලාටද?"දේදුනුගේ මව කැගැසුවාය.
"කුමාරට කවුරුත් ගැහුවේ නෑ.ඊටම මම කියන විදිහේ දෙයක් කලෙත් නෑ"දේදුනු මෙසේ කතා කළ පළමු දවස විය.
"අපි දන්නෑනේ දැන් නෝනා ලොකුයි කියලා..මේ ඕවට මාත් එක්ක එන්න එපා හරිද?"මව බෙරිහන් දෙන්නට විය................
