අවසරදෝ

                                         ලන්තෑරුම අත දරා පියනගමි

                                         අදුරු අහසේ නොපෙනී ගිය

                                              මල් සුවයක් සොයා

                                                 ඒ සුවද සිපගන්න

                                        නැවත ඔබ හා එක් වන්න

                                    අවසරදෝ ඔබෙ හිතට ගොඩවන්න.....

                                                      ....Dil......

හැන්දෑව

4.කොටස
"ඔයා හරි දක්ෂයිනේ..."
දේදුනු එසේ සිතමින් නිදි දෙව් දුව තුරුළේ සැතපුණාය.
පසුදා උදෑසනම සතුටු සිතින් අවදි වූවත් ඒ සතුට සේදී ගියේ පෙරදා සිදුවූ සිදුවීම් සිහියට නැගුණු හෙයිනි."හ්ම්.."ළය සුසුමකින් සැහැල්ලු කර ගන්නා අතර ඇගේ මුවින් නික්මුණි.දේදුනු උදෑසන ආහාරය සකසා බත් මුල් දෙකක් බැන්දේ අසරණයෙකුට දීම සදහාය.ඇය පුරුද්දක් වශයෙන් එය කලත් මව දැන ගතහොත් මුහුණ දීමට වෙන අකරතැබ්බයද ඈ හොදින්ම දැන සිටියාය.
පොලොස් මාළුවත්,තලපත් මාළුත්,මඤ්ඤොක් කොල මැල්ලුමත්,කිරි හොද්දෙනුත් බත පිරි තිබුණි.කෙහෙල් කොළ කපාගත් ඈ බත් දෙක බැද මල්ලට දමා ගත්තාය.මුහුණ සෝදා ආහාර ගෙන පොත පතේ වැඩ නිම කළ ඈ අමා හමුවීමට ආවාය.
"ආ!අද උදේම කොහේ යන්නද?"අමා විමසුවාය.
"ඇයි අමා පන්ති යන්නැද්ද?"ඈ විමසුවාය.
"දෙවියනේ අමතක උනා.ඉන්න මම තත්පරෙට එනවා."අමා සුදානම් වීමට ගේ තුළට ගියාය.
"ආ...දේදුනු දුව ඔන්න අද නම් තේ එකක් බීලම යන්න ඕන.හැමදාම ආවට කවදාවත් තේකක් බොන එකක්යැ."අමාගේ මව ඇයට කීවාය.
"මටත් මේ වගේ අම්ම කෙනෙක් හිටිය නම්"ඈ නෙතට ආ කදුළු වැරෙන් සගවා ගෙන තේ උගුරක් බීවාය.
"අපි යනවා අම්මා."අමා කාමරයෙන් එළියට පැමිණියේ කෑගසාගෙනය."අපි යමු."දේදුනුත් අමාත් නිවසෙන් එළියට බැස පාරට ආහ.
"අන්න අර නරුමයා එනවා.හොද වෙලාවට බස් එකක් එනවා අපි නගිමු."අමා කීවේ කුමාර එනු දැකයි.ඔවුන් කෙසේ හෝ කුමාරව මග හැර බසයට නැග ගත්හ.
පන්තිය වෙතට එන විට ඔවුන්ට දැකගත හැකිවූයේ යොහාන් සහ අකිල සිටින අයුරුයි.
"ගුඩ් මෝනින්"ඔවුන් මේ දෙදෙනාව පිළි ගත්හ.
"ගුඩ් මෝනින්"අමා හා දේදුනු කීහ.
පන්තිය පටන් ගත් බැවින් ඔවුන් පන්තිය වෙත ආහ.දවල් කෑම වන තුරු ඔවුන්ට වචනයකදු කතා කිරීමේ අවස්ථාව නොලැබිනි.
යොහාන් හා අකිල දවල් ආහාරය නොගන්නා බව දුටු අමා ඔවුන්ට කතා කළාය.
"ඔයාලා කන්නේ නැද්ද?"අමා ඇසුවාය.
"අයියෝ මට කෑම ගේන්න බැරි වුණානේ ඒක නිසා දෙන්නම බඩගින්නේ".යොහාන් දුක්බර ස්වරූපයක් මවාගෙන කීවේය.
"මගේ ළග තව බත් එකක් තියෙනවා."දේදුනු කීවාය.
"මම මේ අහන්නේ දේදුනුට දිවැස් එහෙම තියෙනවද?"අකිල ඇසුවේය.
"අනේ නෑ මම කාට හරි දෙන්න කියලා හැමදාම බත් එකක් ගේනවා."ඈ කීවාය.
"ඔව් ඉතින් මෙයා අසරණ සරණනේ"අමා කීවාය.
"ඔන්න අද ඔයාගේ බත් මුලට වග කියන අසරණයෝ දෙන්නා අපි"යොහාන් බත් මුල දිග හරින්නට විය.
"ඔයාලගේ ගෙදර මගුල් ගෙයක්වත්ද?"යොහාන් පුදුමයෙන් අසන්නට විය.
"අනේ නෑ මම නිකමට ඉව්වේ"දේදුනු කීවාය.
"හරි රසයි "කටක් කෑ අකිල කීවේය.
"ඔයා හරි දක්ෂයිනේ"යොහාන් කීවේය.

හද ගැස්ම

 පුන් සද මෝරන රැයක
මා අසල දැවටුණු හද ගැස්ම
සිහිවෙයි ඒ සිහිනය
සුදු සේළයක පාවෙන විලස
බිදී යන කැඩපතක් විලස
බිදුණු ඒ හද ගැස්ම
සිහිවෙන හැම මොහොත
නෙතට කදුල උරුම විය...
බිදී ගිය හද ගැස්ම තුරුළු කර නිදන්නට වෙර දරන මම දිල්

ජීවිතය මට දැනෙන විදිහ...

ජීවිතය කියන්නේ හරිම පුදුමාකාර දෙයක්.ඒක තේරුම් ගන්න එක තමා බොහොම අමාරු.මොකද එක වෙලාවකට ජීවත් වෙන්න ඕන .තව වෙලාවකට ජීවත් වෙලා වැඩක් නෑ.එහෙමයි අපි හිතන්නේ.ජීවිතය පුරාම අරමුණු තියෙනවා.හැම අරමුණක් ම වගේ හැගීම් මත පදනම් වෙච්ච ඒවා.අතීතය අපේ ජීවිතයේම කොටසක් විදිහට නිතරම ළගින් ඉන්නවා.මම හිතන්නේ මිනිස්සු සතුටට වඩා දුක සිහි කර කර අමුතුම රස වින්දනයක් ලබනවා.මම කියන්නේ දුක සිහිපත් කරලා සතුටු වෙනවා කියලා නෙවෙයි.ඒත් දුක මතක් කරන්න ගොඩක් අය කැමතියි.ජීවත් වෙලා ඉන්න අපිට හැමදාම තියෙන්නේ මේ වෙනස් වෙන තැන එහෙමත් නැත්නම් හිත.අපි හැමදේම කරන්නේ අපේ හිතෙන්.අපිට කරන්න පුළුවන් හොදම දේත් නරකම දේත් කරන්නේ අපේ මේ හිත.ජීවිතයේ පුරාවට ලැබෙන හැම දේම හිත් කොනක හැංගිලා ඉන්නවා.කාටවත් කාගෙවත් හිත් කියවන්න බෑ.ඒ නිසා මේ ලෝකේ ගොඩක් අය අනිත් අයව වැරදියට තේරුම් ගන්නේ.එයාලගේ සිතුවිලි කොච්චර ලස්සන උනත් අවංක වුණත් ඒ අයව තේරුම් ගන්නෑ.ගොඩක් ම දුක අපි ආදරය කරන අය අපිව තේරුම් ගන්නේ නැති උනාම.මොකද වෙලාවකට මගේ හොදම යාළුවාට මම එයාට හොදක් කීවම එයාට තරහ යනවා.තනියම ජීවත් වෙන්න බැරි වුණත් එහෙම ඉන්න පුළුවන්නම් ගොඩක් හොදයි තේරුම් ගන්නැති අය අතරේ ඉන්නවට වඩා.ඒත් කවුරු හරි ඉදීවි ඔයාව හරියට තේරුම් ගන්න කෙනෙක්.ඒ කෙනාට සමීප වෙන්න උත්සහ කරන්න..................

නුඹ මා සොයුරා වැනි...

මතකයි එදා අත් අල්ලා

ගුරු පාර දිගේ පිය මැන්නා

හිඹුටු දිඹුටු කඩා ගෙනත්

දොඔ ගහ යට රස වින්දා

ඔබයි සැම විට මට සෙවණ වුණේ

මගේ ළග රැදී හොදම මිතුරා ලෙස

දෙමාපියන් සොයුරන් නැති මා හට

සැම විට ආදරය කළේ....

ඔබ මට හමුවුණ අවසාන දිනේ

දුටුවා ඔබේ කදුළු ඇසේ

රට රකින්න ගිය නුඹ......

කිසිදා නෑ මා දුටුවේ

රට රකින්න දෑස් අග කදුළු පුරවාගෙන හද පිරි සෙනෙහස දෝර ගලා තාරුණ්‍යය හැරදා ගිය නුඹට සම්මා සම්බුදු සරණයි....!

ඔබ ආදර..

සුදු නංගා..

අනෝරා වැහි...

පිනි වැටෙන සීතල සැන්දෑවක

ඔබගේ උණුසුම විද ගනිමින්

හෙළු ඒ සුසුමන්

වැහි ඇද වැටෙන රැයක

මා හැරදා ගොසින්ය...

ඒ දුක සේදීමටදෝ මේ

අනෝරා වැහි ඇද වැටෙන්නේ....

හැන්දෑව.

මට මොනා වෙයිද දන්නෑ.

3 කොටස

"මොකක් ගැනද ඔයා කියන්න හදන්නේ?"හැඩුම අතරින් ඇය ඇසුවාය.

"දේදුනු ඔයා පොරොන්දු වෙන්න හිත නරක් කරගන්නෑ කියලා."පබෝ කිවාය.

"හරි මං පොරොන්දු වෙන්නම් ඔයා කියන්නකෝ."ඈ කීවාය.

"කුමාර ආවේ ඔයා ගැන අහන්න"පබෝ කියන්නට විය.

"මං ගැන?"ඈ පුදුම වූවාය.

"ඔව් අම්මා කැමති වුණා.එයා කියපු දේවල් මම කියන්න ඕන නෑනේ"

"අම්මා කොහොමද එහෙම කරන්නේ මම කොහොමද ඒ අමුනුශ්‍යත් එක්ක ජීවත් වෙන්නේ?"ඇගේ හැඩුම වැඩි විය.

"දේදුනු කෑගන්න එපා.ඔයා දන්නවනේ මම කතා කරන්නෑ කියලා.එයාලා ආවොත් මට මොනා වෙයිද?"පබෝ බියෙන් තෙලපුවාය.

"සමාවෙන්න.පබෝ ඒත් මම දරාගන්නේ කොහොමද?"දේදුනු කදුළු පිරි හිස් බැල්මක් හෙළුවාය.

"ඔයා මට පොරොන්දු වුණා හිත කලබල කරගන්නෑ කියලා."

"හරි මං අමාට කතා කරලා එන්නම්"

"ඔය කදුළු පිහිදන් යන්න"පබෝ කීවාය.දේදුනු යන අතර පබෝ මෙසේ සිතන්නට විය.මේ කෙල්ලට කොච්චර නම් දුක් විදින්න වෙනවද?ඒත් එයාට මම කොහොමද කියන්නේ එයාගේ ඇත්ත දෙමාපියෝ ගැන...පබෝ සුසුමකින් ළය සැහැල්ලු කර ගත්තාය.

දේදුනු අමා‍ හා වෙලට ආවාය.

"අමා මේ වෙලාවේ කරදර කළාට සමාවෙන්න ඕන.ඒත් මම වැටිලා ඉන්න තත්වේ ගැන මට ඔයාට කියන්න ඕන."ඈ කීවාය.

"මොකක්ද දේදුනු ප්‍රශ්නේ"ප්‍රශ්නය බරපතල බව ඉවෙන් මෙන් වටහා ගත් අමා ඇසුවාය.

"මේකයි......"ඈ තම ප්‍රශ්නය අමා ඉදිරියේ දිග හැරියාය.

"දේදුනු ඔයාලගේ අම්මට හිතක් පපුවක් නැද්ද?මේ වගේ අපරාධයක් කරන්න තරම්"අමා කෝප වූවාය.

"මම දන්නෑ අමා.මට මොනා වෙයිද කියලා.මට වෙලාවකට හිතෙනවා එයාලා මගේ දෙමාපියෝ නෙවෙයි කියලා.පබෝ විතරයි මට ආදරේ කරන්නේ.ඔයයි පබෝයි නැත්තම් අද මට මොනා වෙයිද දන්නෑ"දේදුනු කළකිරි සිටියාය.

"අසුභ කතා කියන්නෙපා දේදුනු..අපි හැමදාමත් උඹට ඉන්නවා කියලා මතක තියා ගනිං"අමා දුකින් කීවාය.

"මම දන්නවා..ඒත් මොනා කරන්නද මංදා අමා .මම දැන් ගෙදර යන්නම්"‍

"ඔයා ඔය ගැන වැඩිය කල්පනා නොකර කාලෙට ඉඩ දෙන්න"

"හොදයි මම යන්නම්" දේදුනු නිවසට එන්නට විය.

පාඩම් පොත අතට ගත්තත් හිත අවුල් නිසා ඇයට කිසිවක් හිතට ආවේ නැත.රාත්‍රි කෑම පිසූ ඇය නිදන්ට ගියත් නින්ද ඈ සොයා ආවේ නැත.

එක්වරම ඇගේ සිහියට ආවේ යොහාන් හා අකිලයි.ඒ දෙන්නා කොච්චර හොදද කුමාරට වඩා.ඒ වගේ අය අදුරගන්න ලැබෙනවනම් කොච්චර හොදද?ඇයට පහළ වුණ සිතුවිල්ල විය.

කුලය නම් රැහැන...

සැදෑ අහසේ හිරු බැස යන හෝරාවේ

ඇගේ තෙලිතුඩින් ඒ අහස සිත්තම් විය

අහසේ කොනක සිට නෙත් යොමා සිටි ඔහු

ඇය වෙත පියඹා එන්නට සැරසුණත්

කුලය නම් රැහැන් පටින්

දෙදෙනා දෙපස බැද ඇත....

මට එපා වෙලා..

Blog එකට කවි කතා නිසදැස් ලියලා මට එපා වෙලා... ඒක නිසා අළුත් වැඩකට අත ගහන්න හිතුණා.මම ගැන ටිකක් කියන්න හිතුවා...‍

ඔන්න මගේ නම දිල්ෂිකා වුණාට ඉස්කොලේ යනකොට හැමෝටම කියන සුරතල් නමක් තියනවනේ.(සුරතල් කිව්වට මොකද සමහර නම් මාර සුරතල් කියන්නේ අහන් ඉන්න කෙනාගේ කනට මී පැණි වක් කරනවා වගේ:D)මට කිව්වේ කොල්ලා,ඇලඩින් කියන නම් දෙක.(දැන්නම් කොල්ලා කියන් නෑ.ඒ වුණාට ඇලඩින්ගේ වෑල්ඩින් කියලා අලුත් කොටසකුත් එකතු කරලා:P)මම කියන්නම්කෝ මට ඒ නම හැදුණ විදිහ...‍

8 වසරේදි අපිට මේනකා කියලා ටීචර් කෙනෙක් ඉංග්‍රීසි ඉගැන්නුවා.ඒ ටීචර් දවසක් ඉංග්‍රීසි නාට්‍යයක් අනිත් පහුවදා..(චරිතවත් බෙදාගන්න වෙලා නැතිව මොන නාට්‍යද?:P) ඔන්න ඉතින් අපි අභියෝගේ බාර ගෙන චරිත ටික බෙදාගත්තා.අනිත් දවසේ පළවෙන් Period එකේ කරන්න ඕන නිසා Script එක ලියපු මම අපේ පරවියා අතේ පණිවුඩ යැව්වා.(පරවියා කිව්වට මොකෝ SMS කොරේ:D)ඉතින් ඔන්න අනිත් දවසේ නාට්‍යය පටන් ගත්තා.මම ඔන්න පොර වගේ වේදිකාවට නැගලා English වචන කෑලි දෙක තුනක් කියලා අවසර ඇරගෙන වැඩේ හරි යන්න කියලා පිරිතකුත් මුමුණ මුමුණ වැඩේට බැස්සා.(කවුරු මොනා කිව්වත් අපි හොද බෞද්ධයෝ හරිද?)මම ඉතින් ඇලඩින්ගේ චරිතේ රගපාන්න ගත්තා.මගේ බාප්පයි මායි අතර පොඩි Fight එකක් යනවා.( ඇලඩින්ගේ බාප්පා හොදේ...)ඔන්න ඉතින් ඉදුට බනින විදිහ අමතක වෙලා.(වැඩේ කියන්නේ ඒ දවස් වල අපිට ඒ දවස් වල දැන් වගේ ඉංග්‍රීසි දිරවන්නෑ;) ).එයා කොලේ අතේ තියාගෙන බලනවා.එතකොට වැඩේ upset කියලා මට තේරුණා.ඔන්න ඉතින් අපේ ඇලඩින්ට යකා ආවේශ වුණා.(ඒ දවස්වල මගේ හොස්ස ළගින් මැස්සා යන්න බෑ:D)කොලෙත් උදුරලා ගුලි කරලා Stage එක උඩට විසි කරලා තිබ්බ කේන්තියටත් එක්ක මරුවට Fight කරා.ඔන්න එදා තමයි චාරුක මට ඇලඩින් කියන්න ගත්තේ.ඉතින් මට කොල්ලා කියන්නේ ඇයි ද කියලා පස්සේ කියන්නම්කෝ...

හැන්දෑව

2 කොටස "මම කොහොමද ඒක ඔයාට කියන්නේ?"
"ම..ම.."දේදුනු තම වාක්‍ය ආරම්භ කළා පමණි.
"එයා දේදුනු.මම අමා."අමා කීවාය.
"දේදුනු!"තමාට ම පවසාගත් යොහාන් අකිල සමග පන්තිය තුළට ගියේය.
"දේදුනු ඔයා මොකද බයවෙලා?"අමා ඇසුවාය.
"අනේ මන්දා මම දන්නෑ.මට බය හිතුණා."ඈ කීවාය.
"පිස්සි" හයියෙන් සිනාසුන ඔවුන් පන්තිය වෙත ආහ.
පන්ති හමාර වූ ඔවුන් නිවස වෙත ආහ..
"දේදුනු මොකෝ අද?"පබෝධා ඇසුවේ අනෙක් අයට නොඇසෙන ලෙසයි.පබෝ මානසික ආතතියකට පත්ව සිටියාය.ඒ පොඩි කල සිටම දෙමාපියන් දේදුනුට සලකපු විදිහ ගැන කලකිරුණු නිසා ය.දේදුනුගේ කරුණිකත්වය නිසා ඇය සුව වුණත් දේදුනුට හැර කිසිවෙකු හා කතා කළේ නැත.
"හරි වැඩක් වුණානේ....."දේදුනු කතාව කීවාය.
"මං ඔයාට එකක් කියන්නම් දේදුනු ටිකක් සමාජශීලි වෙන්න"පබෝ කීවාය.
"හොදයි.."දේදුනු පහත් හඩින් සිනාසුනාය.
"දේදුනු..."මව කෑගැසුවාය.
"එනවා අම්මා.."යටහත් පහත් ලෙස පවසා මුළුතැන්ගෙට ආවාය.
"අර ළමයට මේ තේක ගිහින් දෙන්න"ඇය තේ කෝප්පය දුන්නාය.
දේදුනු තේ කෝප්පය රැගෙන ගියේ අමුත්තා කවුදැයි කුතුහලයෙනි.
"කුමාර!"ඇය පුදුමයෙන් මුමුණද්දී තේ කෝප්පය අතහැරීමට ඉඩ තිබුණි.
"ආ! දේදුනු ඔයා අද වගේම හෙටත් මට සලකාවි නේද?"කුමාර ඇසුවේය.
"මොකක්ද ඒකේ තේරුම මම තමුසෙව දකින්නවත් කැමති නෑ."කෝපයට පත් දේදුනු කීවාය.
"ඒවා පස්සේ බලා ගමු"තර්ජනය කළ කුමාර එක හුස්මට බිව් තේ කෝප්පය පිරිසිය උඩ තබා පිටත් වුණේය.තේ කොප්පය මුළුතැන්ගේ තබා කාමරයට ගිය දේදුනු හඩන්නට වුවාය.
"දේදුනු මම කොහොම ඒක ඔයාට කියන්නද?"දේදුනුගේ හිස පිරිමදිමින් පබෝ ඇසුවාය.

ඔබ සොයා....

අරමුණක් නැතිව පියනගමි

බිදුණු හදක් අත තබා

අන්ධයෙකු විලස නුඔ සොයමි

ඈත ගුවන් තලේ සිසාරා

වළාකුලකින් සේද සළු නෙලා

මැවූ සිහින මලක් සේ පරවෙලා

එහෙත්.... තවමත් ඔබ සොයමි

හදවත් උයන් තලේ සිසාරා..

හැන්දෑව

ඔන්න දෙවනි කොටසත් දැම්මා.pages වල හැන්දෑව කියන page එකේ කතාව ඇති.(left side bar)

ඉඩෝරය

ශෝකය නම් නියගයෙන්

ඉරිතලා වැටුණු හදට

ආලය නම් වර්ෂාවෙන්

ප්‍රාණය ලබා දුන්

නුඹ බටහිර අහසේ

ගිලී යන හිරු සේ

මගෙන් ඈත් වන

හැම තත්පරයකම

නැවතත් ඉඩෝරය උදා වේවිදෝ

මා හද හඩනගා අසයි.....

ග්‍රීස්මය....

ග්‍රීස්මයේ හමා එන සුළගින්

කෙහෙරැල් දසත විහිදෙද්දී

කන්‍යාවියක සේ මා ඇදෙද්දී

සමච්චල් සහගත සිනාවක් මුව රදවාගත් නුඔ වෙත

මා සිත ඇදී ගියේ කෙලෙසදැයි මා නොදනිම්

එය හුදෙක්ම ආකර්ෂණයක් පමණක් බව මම සිහි කරමි..